فاطمه شه کلاهی؛ رضا افهمی؛ مهدی کشاورز افشار
چکیده
روسپیگری در جامعۀ ایران همواره پدیدهای مذموم و ناهنجار بوده است. براساس اطلاعات تاریخی، در دورۀ شاه عباس اول (حکـ. 996-1038ق/ 1578-1629م) این پدیدۀ اجتماعی در اصفهان (پایتخت) رشد و گسترش مییابد. هدف این مقاله ...
بیشتر
روسپیگری در جامعۀ ایران همواره پدیدهای مذموم و ناهنجار بوده است. براساس اطلاعات تاریخی، در دورۀ شاه عباس اول (حکـ. 996-1038ق/ 1578-1629م) این پدیدۀ اجتماعی در اصفهان (پایتخت) رشد و گسترش مییابد. هدف این مقاله مطالعۀ وضعیت و دلایل رواج روسپیگری در این دوره و تبیین سیاست مدیریتی شاه عباس در مواجهه با آن است. این پژوهش به روش توصیفی ـ تحلیلی انجام شده و مبتنی بر جامعهشناسیِ تاریخیِ تفسیری است. شیوۀ گردآوری اطلاعات کتابخانهای است. یافتهها نشان میدهد قبح این پدیده در این دوره از بین رفت و سه عامل «رشد و توسعۀ جامعۀ شهرنشینی و تنوع جمعیتی ـ فرهنگی در اصفهان»، «افزایش ثروت رجال درباری»، و «مهاجرت اجباری زنان قفقازی به اصفهان» باعث گسترش آن در جامعه شد. شاه عباس به جای منع شرعی و قانونی روسپیگری، دو سیاست در پیش گرفت: اخذ مالیات از روسپیان ــ بهعنوان خردهفرهنگ انحرافی یا معارض ــ و صَرف پول حاصل از آن در مراسم آتش و آتشبازی. این اقدامات با پیشینۀ دینی ایرانیان و شرع اسلام سنخیتی نداشت، اما شاه عباس در سایۀ قدرت بلامنازع سیاسی، مذهبی و اجتماعیاش موفق به اجرای آن شد.